(Ekim 6, 2007, baydaroglu.blog.com)

Ürkek sevimli tavşan Türkiye’nin en batısı. Güneş batıyor. Sıcak kumlar tatlı bir ılıklığa bürünüyor. Eve dönme vakti. Tozlu yollarda salına salına yol alıyoruz. Tatlı bir karanlık çökerken tırmanıyoruz ve ürkek bir çift göz görüyoruz. Ne yapacağını şaşırmış. Macerasının sonlanmasından korkuyor. Duruyoruz. Birden kendine geliyor ve hızla ağaçların arasında kayboluyor.

Macerası devam ediyor. Herkes neş’eleniyor. Neş’e; onu görmekten, ürkek ve sevimli duruşundan. Birden bire hayata dört elle sarılışından… Ardımızda güneşin solgun ışıkları vura vura yolumuza devam ediyoruz. O da devam ediyor. Belki o bizim devam eden yolculuğumuzdan habersiz. Biz onun devam eden yolculuğunun farkındayız… Günlerce gözlüyoruz, yolculuğunun rotasında karşılaştığımız yer yok. Varsın olmasın. Varsın, devam eden sevimli maceralarla yolumuz kesişmesin… Ve, fakat, ama biz o maceraların bir yerlerde devam ettiğini bilelim. Kaplumbağa ile kesişen yolumuzu daha sonra sizlerle paylaşacağım.